ಅರಿವು

ನೀ ಹೋದಲೆಲ್ಲ ನಾ ಬಂದೆ ನಿನ್ನ ಹಿಂದೆ
ಏನನ್ನೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸದೆ ;
ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನೋಡಿದಾಗಲೇ ತಿಳಿದದ್ದು
ಆ ದಾರಿ ಎತ್ತವು ಸಾಗದ ವೃತ್ತವೆಂದು.

ನನ್ನೆಲ್ಲ ಹುಚ್ಚು ಮಾತಿಗೂ ಹ್ಞೂಗುಡುತ್ತಿದ್ದ
ನಿನ್ನನ್ನು ನೋಡಿ ನಾ ಹಿಗ್ಗಿದೆ ;
ಆ ನಂತರವೇ ಅರಿತೆ
ನೀ ಕಿವುಡನೆಂದು.

ನೀನಾಡುವ ಪ್ರತಿ ಮಾತೂ
ನನ್ನ ಹೃದಯ ತುಂಬಿ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತಿತ್ತು;
ನಾವಿದ್ದದ್ದು ಮಸುಕಿನ ಕೂಪದಲ್ಲಿ
ಎಂಬ ಜ್ನಾನವಿಲ್ಲದವಳಾಗಿದ್ದೆ ಆಗ.

ನೆಲಕಚ್ಚಿ ಕೂತು,ತಲೆ ಮೇಲೆ ಕೈ ಹೊತ್ತು
ಅಳುವ ಜಾಯಮಾನವಲ್ಲ ನನ್ನದು!
ಒಡೆದು ಗೋಡೆಯ ಮುನ್ನುಗ್ಗಿರುವೆ,
ಸಾಗುವೆ ಹೊಸ ಬೆಳಕಿನೆಡೆಗೆ.

ಪಯಣ

ಜೀವನ್ಮೃತ ಮನಸಿಗೆ
ಕನಸುಗಳ ಕಂಬದ ಆಸರೆ
ರೋಸಿದ ಹೃದಯಕೂ
ಆಶೆಯ ಪ್ರೀತಿಯ ಚಿಗುರು ...

ಸಾಗುವ ದಾರಿಯ ಕೊನೆಗೆ
ಕಾಣದ ಬೆಳಕಿನ ಕರೆಯು
ಹಿಂದೆ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದಷ್ಟೇ ನೆನಪುಗಳು
ಮುಂದೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸುಂದರ ಪರಿಯು ...

ಆಗಸದ ಬಾಗಿನ ತುದಿಗೆ
ಹಾದಿಯ ಚೂಪು ಮೊನೆಯು
ಕೈಗೆಟುಕಿದ ಬೆಟ್ಟದ ಹೂವಿನ ಪರಿಮಳದ ಸೊಗವು
ಪಯಣಿಗನ ಶಾಂತಿಯ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ...